Het moet niet gekker worden met die waterhoentjes! Slopen ze eerst behoedzaam door de tuin, steeds dekking zoekend tussen de planten en om de haverklap voor de zekerheid weghollend naar het water, nu stappen ze zelfverzekerd rond tot midden op het grasveldje. Zelfs als ik naar het raam loop en de kauwtjes, merels en duiven wegvluchten, blijven zij onbekommerd.

Vorige week zag ik voor het eerst een waterhoen niet onder, maar ín de boom. De appelboom is een populaire verblijfplaats van allerlei vogels, maar waterhoentjes had ik er nog nooit gezien en evenmin verwacht. Een dag later zaten (stonden) beide waterhoentjes in de boom.

Sindsdien is het dagelijks raak. Ze fladderen verticaal omhoog naar een lage, dikke tak, om vervolgens lekker uit te rusten, te poetsen, aan elkaar te frunniken. Zat er een kat in de boom, dan keken ze hem eruit. Vervolgens begint één van beide als een gediplomeerd klimmer door de kruin rond te neuzen. De ander volgt. Ze stappen over alle takken, soms fladderen ze een paar decimeter naar een volgende tak.

Ze pikken eens hier, ze voelen eens daar met hun snavel aan de boom. Soms verkent de een met z’n snavelpunt wat de ander al aan het verkennen is. Ze zullen wel overwinterende larven uit de bast plukken. En de pot vogelpindakaas die tussen een paar twijgen geklemd zit, hebben ze ook al ontdekt. Het is dat ze van een tak reikhalzend niet bij de vetbol en de pinda’s kunnen komen, anders zouden ze die ook vast soldaat maken.

Ze trekken zich niets aan van de kauwtjes, merels, vinken, huismussen, roodborstjes, kool- en pimpelmezen die door de appelboom scharrelen. De komst van beide gelukszoekers lijkt de autochtone bevolking evenmin te deren. Daarvan kunnen wij mensen nog wat leren. Benieuwd wat ze verder voor plannen hebben. Het kan me niet gek genoeg worden met die waterhoentjes!

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 27 dec. 2016)