Als ik in de tuin zit, zie ik door mijn ooghoek iets op de muur landen. Het is een imposante roofvlieg, met een twee centimeter lang, stevig lijf en een robuust borststuk, waarin de krachtige vleugelspieren zitten waarmee hij zo snel kan vliegen. Of zij, want het is een vrouwtje, ondanks het borsthaar en de borstelsnor waarmee vrijwel alle roofvliegen uitgerust zijn. Ze heeft zwart met oranje poten en een zuigsnuit waarmee ze haar prooi leegzuigt. Die prooi is al dood en ving ze in de vlucht, waarna ze naar een rustig plekje om te eten vloog, met de prooi in haar poten, als een arend met een vis. Roofvliegen zijn er in honderden soorten en tientallen geslachten. Op waarneming.nl hoor ik dat dit een bosrandroofvlieg is: Neoitamus cyanurus om precies te zijn.

De prooi van de roofvlieg is een juffer. Ik kan niet goed zien welke soort, de pechvogel zit als een pannenkoek opgerold in zijn eigen vleugels. De vlieg eet roerloos. Of eigenlijk drinkt hij. Eerst heeft ie een verlammend middel in de juffer gespoten, vervolgens voegt hij verterende enzymen toe, die zijn slachtoffer in vloeibaar voedsel transformeren. Proost!

De roofvlieg lijkt wel in trance. Hij blijft onbewogen als ik met de camera vlakbij kom. Wie zo stil zit valt niet op, maar als je desondanks door een belager wordt opgemerkt, ben je kwetsbaar. Er nadert een sluipwesp.

De sluipwesp liep en fladderde al een tijdje over de muur. Hij kroop spleetjes en gaten in, zoekend naar iets. Voedsel, een partner, een nest van het gastheerinsect waar deze sluipwesp haar eitjes in dumpt?

De sluipwesp botst bijna tegen de roerloze roofvlieg, dienst iets terug, wacht even, maakt dan een omtrekkende beweging en sluipt van achteren op de vlieg af. Maar dan merkt ie waarschijnlijk dat het niet het gezochte object is en verwijdert de sluipwesp zich weer.

Even later schiet de roofvlieg er plotseling met een bloedgang vandoor, de juffer nog altijd meetorsend.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 10 juli ’18)