De lente zoeft voorbij. Zó zie je de jonge scheuten van gele lissen heldergroen (met een zweempje turkoois) uit het water prikken, een moment later staan ze overal in bloei. Gele zomerfeestjes aan het water!

Gele lissen vormen stevige zaden, in rijen in een soort peulen. Ik heb ze geplant achter ons huisje op Schiermonnikoog, in de greppel aan de bosrand. Daar komt de grasmaaier niet. Er groeit sindsdien een lis, maar die blijft vooral groen (met een zweempje turkoois). Het is er te droog voor bloemen, vrees ik.

Lissen en irissen wisten mij als kind al te bekoren, met hun intense kleuren (geel, blauw of paars) en vooral met hun wonderlijke vorm. Draaisymmetrie.

Gele lissen groeien snel en nemen veel voedingsstoffen op. Daarom kunnen ze, net als lisdodden en riet, gebruikt worden als waterzuiveraar. Als ze na de bloei worden gemaaid en afgevoerd, kunnen ze allerlei vervuilingen uit het water en de modder hebben gezogen. Zelfs voor medicijnresten deinzen ze niet terug en dat is buitengewoon handig in een gemedicaliseerd land als het onze.

Uit onderzoek blijkt dat vogels die larven uit het slib van waterzuiveringsinstallaties eten, zich minder lustig voortplanten dan soortgenoten die andere larven eten. Dat komt doordat ze via de waterzuivering antidepressiva binnenkrijgen. Een bijwerking van antidepressiva is verminderde vrijlust. Nederland mag dan op 8 staan in de wereldwijde geluks-top van de OESO, er worden nochtans 7 miljoen anti-depressieve recepten per jaar verstrekt aan een miljoen Nederlanders. En die spoelen met hun plas de restjes door de wc. Kortom: werk aan de winkel voor de lissen! Dat gele feestje aan het water helpt misschien wel tegen depressie.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 10 juni 2015)