In de stadse bovenwoning waar ik vaak logeer, zet ik bij mooi weer de keukendeur wijd open. Ik moet hem vastzetten want het huis staat niet zo ver van zee en het waait er vaak. Op het kabouterbalkonnetje staan potten met wilde bloemen. Daar komt soms een bij of hommel op bezoek. De kruimels die ik op het lager gelegen schuurdak strooi, vinden aftrek bij kauwen en eksters, zilver- en mantelmeeuwen, hout- en tortelduiven.

Als die vogels komen eten, loert de kat onder dekking van de bloempotten toe. Ze ligt plat op haar buik met opgewonden zwiepende staartpunt. Haar bloeddorst legt het steevast af tegen haar angst – zelfs van het geklapwiek van tortels schrikt ze zo, dat ze als een schicht naar binnen vlucht.

Zonder vogels neemt ze plaats op het balkonhek en kijkt ze rond. Als er een vlieg naar binnen zoemt, is ze in rep en roer en sjeest ze erachteraan. Katten zijn insectenjagers. En er komen altijd vliegen binnen. Er hangen bolle, witte lampen en vliegen zitten graag op bolle, witte lampen.

Ik zorg ervoor dat die kat uit de buurt blijft, als ik in de keuken sta en er iets door de lucht naar binnen zoeft. “Pok!” klinkt het, als de bezoeker op de grond ploft. Het is een sprinkhaan. Hij neemt een sprongetje, ik neem een foto. Dan vang ik het dier in het kommetje van twee handen en zet het op een balkonplant.

Met een insectenboek erbij meen ik in hem een kustsprinkhaan te herkennen. Die soort komt in augustus veel voor in de duinen, maar ook in vergelijkbare landschappen in het binnenland. Voor de zekerheid raadpleeg ik waarneming.nl en daar wordt de identificatie bevestigd. Het is een vrouwtje, herkenbaar aan de witte vleugelrand die een mannetje niet heeft.

De kat heeft niets van het springerige bezoek gemerkt. De sprinkhaan hopt hopelijk nog lang en gelukkig.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 17 aug. 2017)