Op de zaterdag voor Kerst maakte ik met vier bezoekers een rondwandeling van Groningen naar Noorddijk en Garmerwolde. Twaalf kilometer. Het was somber, vochtig, druilerig, miezerig, winderig, waterkoud snertweer – alsof de wolken je onder hun duim probeerden te houden. Onzin natuurlijk, wolken proberen niets. Ze hadden wel het effect dat bijna niemand zich naar buiten waagde. Misschien spaarden de mensen hun krachten ook wel tot Tweede Kerstdag, als ze hun nieuwste uitbreidingen er weer af wilden lopen. Hoe dan ook, op een enkele hondenuitlater na hadden we het rijk alleen.

Zo alleen hadden we het rijk nou ook weer niet, we deelden het met blauwe reigers, roeken, smienten, tafel-, krak- en kuifeenden. In een bosje liet een specht van zich horen en in een boomkruin leefde het van kwetterend gefladder. Daar was een zwerm sijzen neergestreken, met donkere vleugels waarop gele strepen oplichtten.

Ik maak deze wandeling ten oosten van Groningen vaak, althans, één van de vele variaties erop. Grotendeels loop ik door en langs het Natuurmonument Kardinge. Ik weet er zo onderhand waar ik kans maak op welke bezienswaardigheden. Aan het eind van de twaalfde maand zijn er weinig bloemen, weinig insecten en weinig broedvogels, maar let ik op winterse bezoekers uit het noorden en op viervoeters die tot de vaste bewoners horen: reeën.

Er leven twee reeënfamilies. Eén groepje zie ik soms bij het Beijumerbos, het andere bij het Bevrijdingsbos. Het Bevrijdingsbos is aangelegd ter ere van de Canadezen die Groningen in 1945 bevrijdden. Er staan herdenkingsstenen die inmiddels allemaal bekrast zijn met hakenkruisen. Sommige mensen weten niet wat ze doen.

Ik tuur over de aangrenzende akkers waar ik de reeën soms zie. Niks. Maar op de weilanden tussen de oude Stadsweg en de drukke Rijksweg is het bingo. Maar liefst twaalf reeën staan er te grazen, twaalf apostelen, als gazellen op de savanne.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 28 dec. 2017)